Երբ խոնարհված աչքերս անմտորեն թաց են, երբ անտեսանելի անդունդի երախը բաց է , երբ դողացող ձայնս կամաց է և հայացքս` սառած, ես վառում եմ հավատիս լույսը, որ անխուսափելի արցունքները չորանան ու թույլ տան, որ հոգևոր հացը ջրի ցամաքած անապատը…
Եթե չեմ ունենում ինձ համար սեր երգող և կյանքին կապող կարմիր թելեր, հիշում եմ, որ հ
...
[ Ընթերցել ]
