Իսկ մինչ այդ ես օրհնյալ էի համարում միայն հարվածից ոտքի կանգնելու հատկությունս…Իսկ բնությու՞նը…Իսկ այս բարձունքը, որտեղ երկնասլաց եկեղեցին մարդու ճնշված հոգին փարատում է հավատով և հարատև հանգստությամբ…
Սպասու՜մ, ուրեմն հնչեցրու՜ եկեղեցու զանգերը, որ եռացող սրտիս խուլ զարկերը դառնան համաչափ և չկանգնեն հանկարծակի` ստուգելու համար բանականությանս համբերության աստիճանը:
Ինչքա՞ն կարող են դանդաղաշարժ քայլերիս փշերը մխրճել իրենց քարակերտ սիրտը այս երկու զույգ աստիճանները` հանդուրժելով այդքան արդարացի, բայց հաճախ` ամենացանկալի այցելությունները: Պարզապես մեղավոր եմ, որն ունի կարիք արտահայտվելու: Բայց հաճախ ունկնդիր չկա, այլ կա միայն Աստված, ով ամինից ուշադիր կարող է լսել և՜ ինձ, և՜ լռությունը…
Նաև այն ամենը, ինչը լռում է կյանքի աղմկոտ հոսքին ընդառաջ: Խոսել, որ ամենազորը լսի: Իսկ մինչ այդ` միտքդ է կանխագուշակում խոսքիդ կարծրությունը կամ ազնվության գինը: Զղջալ, որ կատարյալ հոգին ընդունի; Օգտակար լինել, որ իրեն պիտանի զգա եկեղեցու սպասված աթոռը, ջերմացնող հատակն ու խելագար գրիչս…
Որ պատճառաբանված խոսքից հետս խոսի նույնիսկ քարը. և կարևոր չէ` այն ոտքերիդ տակ է, թե սրտիդ մեջ: Հիմա ես ինքս եմ կարծես ջերմացնող քարի մեջ` հոգիս եմ դրել այս աստվածակերտ շինության մեջ և տեսողությունս ներառում է ոչ թե քաղաքի ամենօրյա լույսերը, այլ հավատի մոմերը: Ավելի ճիշտ` խոհերի կրակները, որ փոշիացնում են զղջմանս զգացումը և ստիպում աստիճանաբար գիտակցել, որ որոշ ժամանակ անց խղճիս արդեն հանգստությամբ եմ ասելու` «բարև, ես գիտեմ, որ ծուլացել եմ. չէ՞ որ կարող էի առավելագույնս աշխատել»…
ՈՒրեմն` կներես…նորից այդ խորհրդավոր բառը, բայց ամեն ինչ չափի մեջ, այդ թվում` նաև չափը…
Աղոթքի ելևէջները համաչափ են: Ինչպես նաև քայլերս, որ դուրս են բերում հոգիս Աստծո հյուընկալ տանից և թույլ տալիս մեկ կենտրանացած հայացքով չափել հորիզոնի տատանվող հեռուները ու զգալ երկնքի անհատույց պարգևը`
կապու՛յտ-կապու՛յտ անուրջներ…
Լուիզա Սուքիասյան
Փոփոխություն: Այս անգամ` ոչ երևակայական: