անվանվի համապատասխան տերմինով` օկուպանտ, նացիստ, ֆաշիստ, տեռորիստ…
Հարկ է նայև, որ ևս մեկ անգամ հիշենք, որ երկրների տարածքները «ճանաչվում են» ոչ թե պատերազմով` իրարից հող խլելով, այլ միջազգային պայմանագրերով…
Վորոշ պետություններ կարող են պատերազմել և գրավել իրենց հարևան պետության հողերը, բայց եթե այդ արարքը անհիմն լինի` անընդունելի լինի` այդ հողերը կվերադարձվեն դե յուրե տիրոջը: Նույնիսկ եթե ութերորդ անգամ զինյալ պայքարով ազատագրես քո հողերը, բայց օրինական չճանաչվես` կրկին կկորցնես վերցրածտ:
Այս «փոքրիկ» ճշմարտությունները պետք է հասկանանք և ընդունենք: Այս ամենը կա և կլինի անկախ նրանից թե «խոսքը» նախիջևանի մասին է, ջավախքի թե այլ երկրամասի հեռավոր տարածքի մասին:
Օվքե՞ր պետք է «կռվեն» ջավախքի համար:
Վերջին ժամանակաշրջանի ընթացքին որոշ իրենք իրենց քաղաքագետ համարող անձեր բարձրաձայնում են ասելով, որ ՀՀ-ն և իր քաղաքական գործիչները պարտավոր են պայքարել ջավախքի ազատագրման համար: Որոշ անձեր նույնիսկ ասում են թե` պետք է (պարտավոր է) ՀՀ-ն զինյալ պայքարով <<վերցնի>> Ջավաղքը և նույնիսկ Ծալկան: Մասնագիտական տեսանկյունը ապացուցում է, որ սրանք ուղղակի ափսուրդ մտքեր են: այս կոչերին կարող են համաձայնվել միայն չինֆորմացված (տգետ) անձերը:
Ոչմի «գիտակից» երևանցի, վանաձորցի, գյումրեցի կամ եղեգնաձորցի զենք չի վերցնի և (վազելով) չի հասնի ու հարցակվի Վրաստանի վրա: Նման բան չի լինի` քանի դեռ հենց իրենք` ջավախքի հայերը <<իրար չգան>>:
Ներկա վիճակում` բազմաթիվ վրացահայեր` Թիվլիսի հայության մեկ երրորդը, գտնվում է իր բնակավայրից դուրս` մեկնում են արտագնա աշխատանքի: Շատ մարդիկ վրացական ճնշումների պատճառով (փախել են և) իրենց բնակավայրից դուրս են փող աշխատելու հնար գտնում:
Մարդիկ օրվա «հացի փողի» խնդիրն են լուծում:
Այս պայմաններում ապրող (ավելի ստույգ գոյատևող) անձը ի՞նչպես է կարող վեհ ազգայնական գաղափարներ տարածել, պայքարել, կամ էլ լծվել գիտական աշխատություն անելու գործին:
Արդյոք հնարավոր է՞, որ տան «աշխատող ձեռքերը» թողնեն իրենց անելիքը և զենք բռնած դուրս գան կռվի:
Դոգմա է` ամենաքիչը պատերազմ են «ուզում» և կռվելու ամենաքիչ ունակությունները ունեն աշխարհի ամենահարուստ` ամենաապահովված մարդիկ և ամենաճնշվածները` աղքատները: Հարուստ խավերը` օրինակ ամերիկայի կապիտալիստները` պատերազմ չեն ուզում` քանիոր ապահովված մարդիկ սկսում են մտածել հաճույքների մասին, մտածում են բիզնեսների մասին, կռվելու ֆիզիկական կարողություններ էլ չունեն և չեն ցանկանում կորցնել ձեռք բերածը: Իսկ ճնշված` ֆինանսապես անկայուն խավերը` ինչպես օրինակ վրացահայերը չեն ցանկանա և չեն կարող պայքարել` քանիոր հենց իրենց կարգավիճակը` ճնշած և սահմանափակված լինելն արդեն սահմանափակում է նաև իրենց պայքարելու կարողությունը և ցանկությունը: Ճնշված խավը նույնպես չի ցանկանում կորցնել իր «ունեցվածքը», որովհետև դա է իր հացի խնթրի լուծումը` գոյատևման հնարավորությունը…
Թիֆլիսի հայերի կարգավիճակը
Այս օրվա Ջավախքը նման է սովետական ժամանակաշրջանի Ղարաբաղի կարգավիճակին, իսկ թիվլիսի հայերի կարգավիճակը նման է բաքվի և սումգաիթի հայերի կարգավիճակին: Եթե մենք հաշվի չառնելով թիֆլիզահայերին` դուրս գանք հանրահավաքների և սկսենք Ջավախք-Ջավախք բղավել (Ղարաբաղի պես), կամ եթե այսպիսի այլ բան լինի` թիվլիսում կկատարվի <<սումգաիթի>> դեպքերի պես մի բան:
Եզրակացություն
Ներկայիս Հայ-վրացական երկխոսության (Ավելի շուտ դրա բացակայության) և ներկայիս ջավախքի սոցիալ-քաղաքական վիճակի պայմաններում` շեշտը պետք է դնենք միայն ինտելեկտուալ պայքարի` գիտաշխատությունների և քաղաքական «գրոհների» վրա: Կարևորագույն «զենքը» լրատվության տարածումն է: Սփյուրքահայերը` ներառյալ ջավախքցիները, տեղեկատվության միջոցավ կիմանան իրենց իրավունքները և պարտականությունները, կդառնան ազգայնական և քաղաքացիական հասարակություն` հետևաբար ավելի պատրաստ կլինեն ամեն տեսակի «պայքարների» համար: Օտար ազգերը ԶԼՄ-ներով կտեղեկանան պատմական ճշմարտությունների մասին և այդ պատմական ճշմարտությունները կվերածվեն օրինական վկայությունների` դե յուրե փաստերի, որոնց շնորհիվ էլ միքանի անգամ ավելի արագ կկարողանանք վերադարձնել մեր տարածքները:
ՀԳ Ես անկախ լրագրող եմ` իմ կաիծիքն եմ գրում, ոչ մի տեղից չեմ ֆինանսավովվում: նյութերս գրում են «հենց ընենց»` հետեվաբար հարկ ե, որ չոզողներս տառասխալներիս վրա չուրախանան: 
