 Ի՞նչպես պատահեց, որ պատերազմ պարտված նախագահը
ոչ թե պաշտոնանկ արվեց և խայտառակվեց, այլ հակառակը` փառավորվեց, իսկ իր
(Ալիևական) կլանը դարձավ պաշտամունքի առարկա... Ղարաբաղի պատերազմը տանուլ տալուց հետո
Հեյդար Ալիևը և իր համակարգը գործելու երկու ուղղություն ունեին` կամ պետք է
զրկվեին պաշտոններից և կորչեին քաղաքական ասպարեզից, կամ էլ պետք է <<ամբողջ
մեղքը>> բարթեին հայաստանի վրա` անվանելով Հայաստանը անարդար, օկկուպանտ,
տեռորիստ, նացիստ, արյունախում երկիր ...: Հեյդար Ալիևը (բնականաբար) ընտրեց
երկրորդդ տարբերակը: Զարկ տրվեց ԶԼՄ- ների աշխատանքին` ադբեջանական քարոզչամեքենան
սկսեց Հայատյաց քարոզչություն տարածել:
Անցել
են տարիներ
Այժմ` հայատյաց քարոզչություն տարածելը դարձել է
ադրբեջանական քաղաքական էլիտայի հիմնական լոբին, իսկ ալիյևների ընտանիքի համար`
հակահայկական` հայատյաց քաղաքականությունը, գոյատևման միակ միջացն է:
Այս
համակարգի ջանքերով Հակահայկական բոլոր դրսևորումները համարվում են ազգասիրական և
հայրենասիրական:
Ի՞նչ անենք Ստիպված ենք ցեղասպանության և ղարաբաղի ճանաչման
համար պայքարելուց զատ պայքարել նաև ազերիների լրատվական կեղծիքների, ստերի և
չափազանցված պատմությունների դեմ:
Ի՞նչ արժի կեղծիքի բացահայտումը: Ադրբեջանական իշխանական քարոզչամեքենան հիմնված
է այդ կեղծիքնեի վրա` հետևաբար, եթե Ադրբեջանցի <<խափված>>
հասարակությունը իմանա վողջ ճշմարտությունը` հավատը և վստահությունը այդ համակարգի
նկատմամբ կկորի: Ալիևների կլանի համբավը առանց հակահայկական
<<հայրենասիրական>> աշխատանքների` ոչ ոքի պետք չի լինի: Հենց որ
ազերինը դադարեն հավատալ ստերին` Ալիևական կլանը կկորցնի իր նշանակությունը և
պաշտոնանկ կարվի:
Առանց հեղինակի թույլատրության մասնակի, կամ ամբողջական արտապություն անելն արգելվում է: Նյութի և կայքի հեղինակային իրավունքները պատկանում են Հայկ
Կիսեբլյանին
| 
