Ի՞նչ պետք է իմանանք քայքայիչ կրոնական կազմակերպությունների հոգեվորս անողների հետ վեճի բռնվերուց առաջ:

 Համարյա բոլոր հոգեվորսողները` առաջին քայլը անում են <<որսացուին>> հարց տալով:

  Հարց տալիս են երկու դեպքում` եթե չգիտեն պատասխանը, կամ էլ եթե <<դասախոս են>> և դուք էլ <<ստուգարք>> եք անցնում: Պարզ է, որ տվյալ դեպքում <<պրավերկաի>> տարբերակն է: Ցանկացած աղանդավոր իրեն գիտակ է համարում և հարցեր տալիս է միայն ստուգողականի համար` այն նպատակով, որ <<ստուգվողին>> ցույց տա վերջինիս ցածր և անմխիթար վիճակում լինելու փաստը, որից հետո նա իսկույն պիտի առաջարկի իր <<օգնությունը>>…

Հոգեորսողները` <<որսացուին>> տալիս են իր սեռին, տարիքին և տրամադրությանը <<համապատասխանող>> և հետաքրքրող հարցեր: ՈՒստի` ինչքան էլ, որ տխուր և հուսահատ լինենք` չպիտի մոռանանք, որ մեզ առաջինը օգնության ձեռք մեկնածը կարող է քայքայիչ կրոնական կազմակերպության անդամ լինել:  Երեխաներին և ծերերին պիտի սովորեցնենք և տեղեկացնենք, որ փողոցում մոտեցող և երկար ու քաղաքավարի զրուցող ամենասիրալիր օտարականներն անգամ կարող են վտանգավոր լինել…

  Հոգեորսողները` <<որսացուին>> փորձում են <<հետաքրքրել>> բոլոր գործոններով, վիզուալը` կոկիկ հաք ու կապով և տեսքով, ձայնայինը` քաղաքավարի և գրական խոսելաձևով…
 Արտաքիով` քաղաքավարի տեսքով և խոսելաձևով աղանդավորները ուղղակի ստիպում են որպեսզի քաղաքակիրթ մարդիկ հանդուրժեն իրենց` չկոպտեն, չընդհատեն և <<լսեն>>: Միաժամանակ նրանք իրենց խաչաձև հարձերով փորձում են ստորացնել <<որսացուի>> հոգեվոր և հագեբանական արժեքները և նրան <<սխալ հանել>>:

Ի՞նչպես դառնալ աղանդների դեմ պայքարող մարտիկ և տապալել նրանց նույն հոգեվոր և հոգեբանական պայքարների ոլորտում:

  Նախ հարկ է, որ կրկին հիշենք, որ աղանդները շատ <<լավ>> գիտեն Աստվածաշունչը` սովորական հավատավոր ժաղովրդից մի քանի անգամ ավելի <<լավ>>, իսկ դա նրանց <<թույլ է տալիս>> որպեսզի օգտվելով այդ <<հնարավորությունից>>   <<անտեղյակին>> այլ կերպ ներկայացնեն գրքում գրվածը և համեմեն իրենց կորստական մտքերով և փիլիսոփայությամբ…
Աղանդավորական կորստական մտքերը` փիլիսոփայությունն, օկուլտային շեղումները` բացահայտելու, մերկացնելու և դրանց դեմ ջաղջախիչ հաղթանակ ունենալու համար` հարկ Է, որ իմանանք մեր ազգի պատմությունը, սրբազան ավանդույթը, Աստվածաշունչը և ծեսերի նշանակությունը:

  Բանաձևը մեկն է` զորանալ աստվածպաշտության մեջ, զորացնել աստվածպաշտությունը և լծակցել Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու առաքելությանը:

  Բանաձևը պարզ է և կարճ, իսկ ուղղին բարդ և դժվար: Այլ տարբերակ չկա: Եթե ցանկանում եք բացահայտել և վնասազերծել Աստվածաշնչի մեջ <<ավել պակաս>> գրածը և գրողին` նշանակում է, որ դուք ինքներդ պիտի լավ իմանաք ամբողջը, որպեսզի և ավելը նկատեք և պակասի տեղը զգաք:

 Ի՞նչպես <<կարճ ու կոնկրետ>> ուղղով ազատվել հոգեորսող աղանդավորից:

Այս մի <<քաղաքականության>> տեսակը նախորդի հակառակն է: Առաջին դեպքում հարկ էր, որ <<խորանայինք>> Աստվաճաշնչի մեջ` նրա մեջ շեղվածին բացահայտելու և վնասազերծելու համար, իսկ <<կարճ>> տարբերակի դեպքում մենք պետք է ուղղակի <<դուրս հանենք աղանդավորին Աստվածաշնչի մեջից>>:

  Ցանկացած աղանդավոր` Աստվածաշնչից դուրս` ոչ մի այլ հոգեվոր և բարոյական արժեհամակարգ չունի, չունի պատմություն, ավանդույթ, ազգային արժեքներ…

  Աղանդավորից` շեղված կրոնական կազմակերպության հոգեորսողից, կարճ ճանապարհով ազատվելու <<քաղաքականությունը>> այն է, որ ուղղակի պիտի ստիպեք, որպեսզի նա իր փաստարկները ներկայացնի Աստվածաշնչից անկախ: ՈԻղղակի փոխեք թեման և աղանդավորը ոչ մի խոսք ավել <<առանց Աստվածաշնչի>> չի կարողանա ասել, նա կրկին ու կրկին կփորձի վերադառնալ և մեջբերում անել Աստվածաշնչից` թույլ մի տվեք և նա կպարտվի: