Արդյո՞ք ճակատագիր համարել այն ամենը,ինչ կատարվում է յուրաքանչյուրիս հետ:
Արդյո՞ք մտածել, որ ծնված օրից մեզ համար նախասահմանված է մեր անցնելիք ուղին,որ մենք ճակատագրի ձեռքին խաղալիք ենք, և նա վարվում է մեզ հետ ինչպես կամենա: Երբ ուրախ է լինում,որոշում է սիրել ու փայփայել ձեռքի խաղալիքը, իսկ երբ բարկացնում են, կարող է կոտրել ու դեն շպրտել այն, ինչպես մի անպետք իր: Բայց նաև մտածում եմ, որ մենք ենք հորինել այդ ճակատագիր ասվածը` մեր կյանքը հեշտացնելու և ամեն ինչ ճակատագրի վրա բարդելու համար: Անում ենք, ինչ ուզում ենք և եթե սխալվում ենք կամ ինչ որ բան մեր ուզածով չի լինում, ուրեմն մենք մեղավոր չենք, նորից հիշում ենք այն «անգութ ճակատագրին», որը մեր սխալների պատճառն է:
Ճիշտն ասած,չգիտեմ ` որն է ճիշտ ` ճակատագիրը, թե… Միայն գիտեմ, որ կյանքը տրված է մեզ և մենք ապրում ենք ` մի օր լավ, մի օր վատ, մի օր տխուր ու թախծոտ, մի օր երջանիկ, ապրում ենք ` հիշելով մեր լավ ու վատ արարքները, լավով ուրախանում ենք, վատից` տխրում ու ափսոսում, բայց կյանքը շարունակվում է ` իր անակնկալները տալով մեզ ամեն քայլափոխի:
Սեդա Բավեյան
Երևի ճակատագիր