 ՍՐԲԱՊԱՏԿԵՐԻ ԽՈՐՀՈՒՐԴԸ (Մաս1 )
Սրբապատկերը (իկոնա) զարգացման բարդ ու անհարթ ուղի է անցել : Հանդիսանալով քրիստոնեական հոգևոր մշակույթ և գեղարվեստական մտածողության արգասիք` այն զարգացել է պաշտամունքի կանոնին զուգընթաց` համապատասխանելով վարդապետական և դավանաբանական կարևորագույն ձևակերպումներին: Այդ ճանապարհին հստակվել և բյուրեղացել է նաև սրբապատկերի խորհուրդը` նրա ընկալման կերպը:
Մեր Եկեղեցում սրբապատկերները առաջին հերթին այն գեղանկարներն են, որոնք զարդարում են ս. Սեղանը, եկեղեցու դասի, տաճարի և գավթի որմերն ու սյուները: Այդ պատկերների առջև է, որ մենք սովորաբար մոմ ենք վառում և աղոթում: Մենք բոլորս գրեթե ամեն օր տեսնում ենք այդ պատկերները, սակայն մեզանից քչերն են, որ գիտեն այդ պատկերների իրական նշանակությունն ու կոչվածությունը, իսկ շատերի պատկերացմամբ դրանք լոկ քրիստոնեական թեմաներով կատարված նկարներ են, որոնք իրենց ներկայաթյամբ պարզապես գեղեցկացնում են Եկեղեցու ներքին տարածքը:
Սակայն սա մակերեսային գիտելիք է և չի արտահայտում սրբապատկերի իրական դերն ու նշանակությունը Եկեղեցու խորհրդական կյանքում: Եվ որպեսզի ճիշտ ընկալվի սրբապատկերի երևույթը, համառոտ ներկայցնենք այն հիմնականը, ինչը պետք է գիտենա մեզանից յուրաքանչյուրը` Հայ Առաքելական Եկեղեցու ամեն մի հավատավոր զավակ: Շարունակելի
Առանց հեղինակի թույլտվության մասնակի, կամ ամբողջական կրկնօրինակումը արգելվում է: Նյութի և կայքի հեղինակային իրավունքները պատկանում են Հայկ Կիսեբլյանին: Կայքում արտահայտված կարծիքները կարող են չհամընկնել կայքի խմբագրության տեսակետի հետ: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում:
| 
