Դա չի արվում, որովհետև նման բան չկա ՄԱԿ-ի կանոնադրության մեջ: Երբ անհատը կամ պետությունն անդամակցում են որևէ կազմակերպության, նրանք ստանձնում են միայն տվյալ կազմակերպության հիմնադիր փաստաթղթ(եր)ում ամրագրված պարտավորություններն ու իրավունքները:

Ոչինչ դրանից ավել, ոչինչ դրանից պակաս: Հարցի համառոտ քննությունը ցույց է տալիս, որ անդամակցությունը ՄԱԿ-ին չունի ընդհանրապես ճանաչման, կամ սահմանների ճանաչման, որևէ գործառույթ և իրավական հետևանք:

Անդամակցումը ՄԱԿ-ին` ՄԱԿ-ում ներկայացված լինելը, և պետության կամ կառավարության ճանաչումը, սահմանների ճանաչումը, տարբեր գործողություններ են, իրարից էապես տարբեր իրավական հիմքերով և հետևանքներով:

Հավաստելու համար վկայակոչում ենք ՄԱԿ-ի Գլխավոր քարտուղարի և ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի համապատասխան պաշտոնական փաստաթղթերը: Դեռևս 1950թ. մարտի 8-ին ՄԱԿ-ի այդ ժամանակվա Գլխավոր քարտուղարը` Թրիգվի Լիին պաշտոնական նամակով և 5 էջանոց հուշագրով անդրադարձել է տվյալ հարցին:

հարցին, տվել սպառիչ պարզաբանում, ՄԱԿ-ին անդամակցելը չունի որևէ ճանաչման իրավական հետևանք:

Նշյալ պարզաբանումը որպես ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի թիվ S/1466 գրություն <<Հուշագիր ՄԱԿ-ում ներկայացված լինելու խնդրի իրավական հարցերի վերաբերյալ>> (United Nations Security Council, Memorandum on the Legal Aspects of the Problem of Representation in the United Nations, General, S/1466, 9 March 1950) վերնագրով հրապարակվել է հաջորդ օրը՝ 1950թ. մարտի 9-ին, այսինքն դրան տրվել է ՄԱԿ-ի շրջանակում հնարավոր ամենաբարձր իրավական կարգավիճակը:

Հուշագիրը նաև վերահաստատել է միջազգային հանրային իրավունքի մեջ հնուց ի վեր գոյություն ունեցող այն հիմնադրույթը, որ <<Նոր պետության կամ գոյություն ունեցող պետության նոր կառավարության ճանաչումը միակողմանի գործողություն է, որը ճանաչող կառավարությունը կարող է շնորհել կամ մերժել>>: