Ըստ գործող Սահմանադրության (հոդված 5, կետ 7)՝ Հայաստանի Հանրապետության նախագահն <<իրականացնում է արտաքին քաղաքականության ընդհանուր ղեկավարումը>>:

Որպես ընդհանուր ղեկավար, նրան է վերապահված արտաքին քաղաքականության ուղենշումը, բայց ոչ՝ իրագործումը: Որպես գործադիր իշխանության մաս, երկրի արտաքին հարաբերությունների գերատեսչությանն է վերապահված արտաքին քաղաքականության կենսագործումը: Ընդ որում, արտգործնախարարությունը պարտավոր է հավատարմորեն առաջնորդվել «ընդհանուր ղեկավարման» ուղենիշներով և համապատասխան քայլերը կատարել միմիայն տրված հանձնարարականների շրջանակում:

Արտգործնախարարության պաշտոնյան իրավունք չունի նախագահի հանձնարարականից շեղվել և բանակցել նաև այլ հարցերի շուրջ, առավել ևս երկրի անունից ստանձնել լրացուցիչ պարտավորություններ:

Ի՞նչ ունենք ներկայումս մենք: Երկրի նախագահը բազմիցս հրապարակայնորեն, որպես արտաքին քաղաքական գերակա ուղենիշ, առանձնանշել է Թուրքիայի հետ առանց նախապայմանների հարաբերությունների կարգավորումը: Արտգործնախարարը նույնպես հրապարակայնորեն քանիցս կրկնել է նախագահի հանձնարարությունը, շեշտելով հանձարարականի «առանց նախապայմանների» հիմնական բնութագրիչը: Ավելին, և նախագահը, և արտգործնախարարը քանիցս հստակեցրել են, որ ներկա փուլում կարգավորումը, ըստ էության, պիտի ունենա 2 դրսևորում.

բ) Հայաստան-Թուրքիա, սահմանի բացում:

Առաջին կետի շուրջ հարցեր չկան: Բնական է, մենք Թուրքիայից ստանալիք ունենք, հետևաբար, պիտի դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատենք, որ բանակցենք մեր ստանալիքը կամ համարժեք հատուցումը: Երկրորդ կետի շուրջ որոշ հարցեր կան, սակայն, խորքի մեջ, էական առարկություններ չկան.