Ես մեծ հաջողությունների եմ հասել. վերջապես, Կնեսետը թույլ տվեց Կրթության հանձնաժողովին անցկացնել հայ ժողովրդի Ցեղասպանության հրապարակային քննարկումներ: Այդ քննարկումը կասեցվում էր տասնամյակներ շարունակ: Մի քանի սերունդ, մեր կառավարությունները վճռականորեն դեմ էին դրան:
Բոլոր կառավարություններից այս մեկը համաձայնեց: Կնեսետի բոլոր ներկա պատգամավորները կողմ քվեարկեցին: Ոչ ոք դեմ չէր: Սակայն այդ միաձայն որոշումը տհաճ հոտ ունի. չափազանց ուշ է, չափազանց անճոռնի է:
Նոր ուժի հետ Կնեսետ վերադարձած Զահավա Գալյոնը շատ գեղեցիկ ելույթ ունեցավ: Իսրայելում նրա շարժումը միակն է, որ վրեժխնդիր է հայ ժողովրդի պատվի համար եւ պահանջում է պատմական դաս քաղել որբացած ցեղասպանությունից, որի զոհերը մնացել են առանց մարդասպանների: Ես նրան հաջողություն մաղթեցի այն ասպարեզում, որտեղ նրա նախորդները` «Մերեցի» (սիոնիստական սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցություն) ղեկավարները հաջողություն չունեցան:
Սակայն իմ մաղթանքները չփոխեցին խորհրդարանի դիրքորոշումը: Փոփոխության պատճառը հստակ է. իսրայելցիներն այլեւս բարեհաճ չեն թուրքերի նկատմամբ եւ պատրաստ են նույնիսկ հրաժարվել Անթալիայի վայելքներից: Այժմ մենք ցույց կտանք, թե Իսրայելն ինչ է անում այն երկրի հետ, որի նկատմամբ այլեւս բարեհաճ չէ. Մենք նրան ցածր աթոռին կնստեցնենք: Վրեժ հեթանոսների դեմ: Այժմ մենք ցույց կտանք, թե ով է տան տերը:
Եվ այսպես, մենք այդ ամենը ցույց տվեցինք նրանց: Թուրքերի օգտին արված բոլոր նախկին բացատրությունները մոռացվեցին:
11 տարի առաջ, Հայոց ցեղասպանության 85-րդ տարելիցի օրը ես գնացի Երուսաղեմի հայկական եկեղեցի եւ որպես մարդ, որպես հրեա, որպես իսրայելցի, որպես Իսրայել պետության Կրթության նախարար ես խոսեցի պատմական արդարության մասին, որը պետք է իրականություն դառնա, ես խոսեցի հայերի նկատմամբ հրեա ժողովրդի հատուկ նվիրվածության մասին նաեւ պատմեցի մեր ուսանողներին ցեղասպանության ունիվերսալ նշանակությունը ներկայացնելու ծրագրի մասին:
Անմիջապես հսկայական սկանդալ ծագեց: Կտրուկ առարկեց վարչապետը, իսկ Էհուդ Բարաքին արագորեն միացավ Շիմոն Պերեսը, որը հայտարարեց, թե այդ իրադարձությունները պետք է թողնել պատմաբաններին, այլ ոչ թե քաղաքական գործիչներին:
Սակայն անցած շաբաթ, երբ սխալ պատճառով ճիշտ որոշում էր ընդունվում Շիմոնի ձայնը չլսվեց:
Այն ժամանակ թուրքերն ինձ հայտարարեցին պերսոնա նոն-գրատա: Նրանք, ինչպես եւ ես երբեմն չեն տարբերում հակառակորդներին ու ընկերներին, եւ ես նրանց համարում եմ իմ ընկերը: Թուրքիան այսօր զարգացող համաշխարհային տերություն է, տնտեսական բարգավաճման օրինակ: Այն խելքով է իր գործերն առաջ տանում տարածաշրջանային եւ միջազգային ասպարեզում: Թուրքիան նաեւ ապացուցում է, որ իսլամական ռեժիմը պարտադիր չէ իրանականի նման լինի: Թուրքիան նաեւ ցույց է տալիս, որ Եվրոպան դառնորեն սխալվում է, երբ փակում է դուռը:
Էրդողանն այս շաբաթ խոստովանեց, որ փորձել է համոզել ՀԱՄԱՍ-ին` ճանաչել Իսրայելը եւ կշարունակի անել դա:
Թուրքիայի նկատմամբ իմ հիացական վերաբերմունքի պատճառով ես դժվարանում են ընկալել հայկական հարցի նկատմամբ Անկարայի անզգա դիրքորոշումը: Ի վերջո, այս սերունդը չէ 100 տարի առաջ արյուն հեղել: Շատ երկրներ ստանձնեցին իրենց անունից վաղուց կատարած հանցագործությունների պատասխանատվությունը: Միայն անցած շաբաթ Մեծ Բրիտանիայի թագուհին այցելեց Իռլանդիայի Հանրապետություն եւ ափսոսանք հայտնեց իռլանդացիներին, որոնք ժամանակին մեծ վնասներ են կրել Անգլիայից: Անհասկանալի է, թե ինչու է Թուրքիան մնում միակ անհաշտը:
Սակայն, հասկանալի է, թե ինչու էր Իսրայելն այսքան տարիներ այդ հարցում աջակցում Թուրքիային: Անվտանգության եւ ֆինանսական շահերից բացի այստեղ այլ չերեւացող կողմ էլ կա. եթե բոլորը սկսեն ճանաչել ուրիշի ողբերգությունը, ապա հրեաներն ի՞նչ պետք է անեն պաղեստինցիների Նակբեի (աղետ. այդպես են պաղեստինցիները կոչում Իսրայելի անկախության օրը, որի հետեւանքով պաղեստինցիների զգալի մասը լքեց հայրենի հողերը) հետ:
Նյութը` NEWS.am -ից Հունիս 03, 2011 | 02:24
Առանց հեղինակի թույլտվության մասնակի, կամ ամբողջական կրկնօրինակումը արգելվում է: Կայքի հեղինակային իրավունքները պատկանում են Հայկ Կիսեբլյանին:
Կայքում արտահայտված կարծիքները կարող են չհամընկնել կայքի խմբագրության տեսակետի հետ:
Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում:
Զոհերը մնացել են առանց մարդասպանների