Ոմանք ասում են, որ հեթանոսությունը մեր «մայր» կրոնն էր և մեր արմատները այնտեղ են գտնվում…
Գուցե և շատ հետաքրքիր գիտություններ կային, սակայն դրանք կապված էին «չարի» հետ: Չմոռանանք, որ «չարը» չի ննջել ոչ այն ժամանակ, ոչ էլ` հիմա: Այն ինքնին Աստծո դեմ անզոր է, բայց մարդուն հեռացնելով Տիրոջից, այսպես ասած` «վնասում է» Նրան:
Միշտ նորը գալիս է հնին փոխարինելու հենց հնի վայրում: Ինչքան էլ մարդը տեսներ քրիստոնեության ճշմարտությունը, միևնույնն է` ներքուստ գնալու էր այնտեղ, ուր որ գնացել էր: Դրա համար էլ Գ. Լուսավորիչը կործանում է հեթանոսական տաճարները և նույն վայրում կառուցում` քրիստոնեական եկեղեցիներ: Դա «Բարու» հաղթանակն էր «Չարին»: Նույնը վերաբերում է տոներին (Վարդավառ, Սուրբ Սարգիս, Տյառնընդառաջ և այլն), որոնք իմաստով փոխվել են ու ստացել` քրիստոնեական շունչ: Եթե ժամանակին վարդաջուր ցողելը փառաբանում էր Աստղիկ դիցուհուն, ապա այսօր դա պարզապես ավանդույթ է, որը ևս մեկ անգամ մեզ հիշեցնում է Քրիստոսին, Ով համեմատվում էր վարդի հետ: Ըստ դրա էլ` Վարդավառի տոնին մատուցվող Սուրբ պատարագի ընթացքում քահանան վարդաջուր է ցողում մարդկանց վրա:
Հայկական հեթանոսական մշակույթը շատ նման էր հելլենիստականին: Ըստ որի` հարկ է նշել, որ մենք զուտ հայկականը չենք կորցրել: Մեր իրական մշակույթը ծագել է քրիստոնեության մուտքով, որտեղ ճարտարապետությունը նորովի էր ներկայանում և ամեն մի քար ուներ իր իմաստը:
Պահպանե՛ք Աստծո պատվիրանները և օր-օրի ավելի կմերձենաք Տիրոջը:
Առանց հեղինակի թույլտվության մասնակի, կամ ամբողջական կրկնօրինակումը արգելվում է: Նյութի հեղինակային իրավունքները պատկանում են Արման Կարապետյանին կայքի հեղինակային իրավունքները պատկանում են Հայկ Կիսեբլյանին Կայքում արտահայտված կարծիքները կարող են չհամընկնել կայքի խմբագրության տեսակետի հետ: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում
|